Stockholmsyndroom

Donderdagochtend ging ik richting het vliegveld en vloog ik om 18 uur naar Stockholm, daar was ik vijf minuten te laat voor m'n overstap (kak) en moest ik van 9 tot 16 uur wachten tot het volgende vliegtuig ging (dubbel kak). Ach ja, positief blijven dan maar he? Haha, geloof je het zelf. Ik heb 8 uur met een chagrijnig hoofd naar de mensen om me heen gekeken of naar m'n telefoon of naar de gezichten op mijn telefoon, die dachten: ik bel dat kind even (of me uitlachten, Evelien). Om 15 uur keek ik naar buiten, omdat de zon onder begon te gaan (flipping Zweden) en dacht ik: 'Ach, da's best mooi.' Dat is nou Stockholmsyndroom. Gegijzeld voelde ik me in ieder geval zeker. 

Tegelijkertijd had een ander deel van m'n hoofd nog steeds het idee dat het allemaal maar schijn was dat ik naar huis ging. Dinsdag zei ik tegen mezelf: 'Je moet nu wel beginnen met pakken, Joriek, we gaan bijna naar huis.' Waarop mijn hoofd zei: 'Haha, tuurlijk lieverd, we gaan "naar huis"...' - 'Uhm, ja? We vliegen donderdag?' - 'Donderdag, ja, zeker, meid.' - 'Waarom zeg je dat zo?' - 'Nee, ik weet zeker dat je GELOOFT dat dat zo is.' - 'Ja? Omdat het waar is?' - 'Tuurlijk' - 'Stop met tuurlijk zeggen' - 'Zeker.' - 'Kappen nou, kreng en ga je koffer pakken.'

Het was pas toen we opstegen uit Newark, dat ik dacht: 'Wow, we gaan weg?! Hoezo zei niemand dat?!'

Maar uiteindelijk zat ik in het vliegveld naar Amsterdam en eenmaal aangekomen had ik onverwachts een ontzettend groots welkomscomité, naast m'n pa en ma stonden ook m'n broers en vier vriendinnen op me te wachten. Ontzettend lief! 's Ochtends zijn ze al vroeg vanuit Enschede met de trein gekomen om vervolgens de hele dag op me te hebben moeten wachten.

Van donderdag bij het World Trade Center in Manhattan naar de Hema in Klazienaveen op zaterdag. Allebei heeft z'n charme. Allebei leuke accenten, die me altijd vrolijk maken. Ik doe graag een Manhattans accent na van mijn stage-genoten ('Oh.. my God, I can NOT believe you are, like, leaving'), maar hoor ook net zo lief een goed Drents accent ('Nou fiene fees'daag'n, he.'). 

Ik (en mijn moeder ook) ben in ieder geval blij dat ik weer veilig op de bank tussen m'n pa en ma inzit. Desondanks is het bitterzoet, ik ga m'n baby's en de lieve mensen die ik heb ontmoet en de stad echt, echt, echt missen. Maar dat zie ik maar als een goed teken! Nogmaals heel erg bedankt voor het volgen van mijn blog en al het meeleven! Ik voelde me erg gedragen en gesteund <3 Ik hoop jullie allemaal gauw weer te zien.

Voor nu wens ik iedereen the, like, happiest of holidays that you can even think of en een gelukkig neijoar.