Noord, west, oost, zuid, sorry?

Ik kan niet meer tellen hoe vaak mijn gebrek aan richtingsgevoel me in de problemen heeft gebracht. Ik ben zo vaak verkeerd gereden, ik weet nog dat ik één keer drie keer dezelfde afrit voorbij reed in één route… en dat was richting Klaz vanuit Enschede… wat ik toen al een jaar reed. Eerlijk, ik was niet eens pissig op mezelf, ik dacht: ja, kind, dat kun jij ook niet helpen, je bent gewoon hopeloos. Ik reed een keer met Elisabeth naar Groningen en ik navigeerde.

Ik zei: ‘We moeten hier naar links’,

Elies: ‘Oh, dat kan niet echt.. nou ja, je zou dit links kunnen noemen denk ik…’,

Ik: ‘Huh, wat bedoel je? Je kunt hier ja gewoon links *wijst naar rechts*.’

Elies (niet eens boos of verbaasd): ‘Dat is rechts, Jo.’

Pff.. Moet je nagaan hoe mijn rijlessen gingen, zelfs bij m’n examen reed ik zelfs nog de verkeerde kant op, waarop de examinator zei: ‘Oh, nu maak je het jezelf wel een stuk moeilijker’. Ik moest twee jaar, ja, serieus, twee jaar met Fleur en Nienke mee fietsen naar school, voor ik echt snapte waar we langsgingen.

Nu probeer ik het niet eens meer, ik wijs waar we naartoe moeten als ik navigeer. En als ik achter het stuur zit, draag ik mensen op om te wijzen en niet aan te nemen dat ik dingen snap. Soms nemen ze me dan zo letterlijk, dat ik me weer op m’n tenen getrapt voel, omdat iemand iets aangeeft wat ik allang gezien had. Maar ja, daar kunnen zij ook niks aan doen, want voor hetzelfde geld had ik het wel gemist, dus sorry als ik tegen je snauwde, terwijl jij dacht dat je me hielp.

Nou, ik dacht dus dat dat vooral met links en rechts was. Maar hier in New York werken ze met noord, oost, zuid, west en up en down. Ik heb al moeite met links en rechts te toetsen, de enige manier waarop ik dat zeker weet is door een L te maken van m’n linkerhand. Hoe kan ik van mezelf verwachten dat ik vier (VIER!) kanten uit m’n hoofd leer?! Nou, niet dus. Vandaag was ik een beetje laat… oké laat… oké, ik stond om 7.55 uur op en moet om 8.00 uur bij de bushalte staan, nou blij? In ieder geval, de bus en de metro zaten zo erg mee dat ik al m’n te-laat-heid was verloren en op tijd was. Was het niet dat ik eenmaal uit de metro, naar de goede avenue liep, maar toen de verkeerde kant op. Ik moest nog twee blokken uptown om in het ziekenhuis te komen en ik liep downtown. Ja, maar denk maar niet dat mevrouw dat opmerkt na twee blokken, hoor. Nee, joh. Toen ik bij 48th street was, dacht ik: hm. Klopt dit eigenlijk wel? Dus ik checkte m’n telefoon en nee natuurlijk niet, jij domme koe. Het ziekenhuis zit nog steeds op 58th street en je stapt uit bij 57th street, dus hoe denk jij dat je de goede kant op loopt, loser. Uuuuuuuugh, oké, dus tien blokken de verkeerde kant op, moiiii. Niet alleen had ik nu twintig minuten voor niks gelopen, ik was ook twintig minuten te laat en compleet bezweet.

Man, wat ben ik mezelf soms zat.

Adem in, adem uit.