Time flies...

Maandagochtend in ons kantoor in Mount Sinai West, terwijl we de wedstrijd Nederland-Senegal kijken tijdens m'n supervisie uur, zegt Betsy:  'Next week is December, you know.'

Ik, net iets te zelfverzekerd: 'No.'

Betsy: 'Uhm. Yes.'

En ze had gelijk. Volgende week donderdag is het 1 december. En het is nou niet dat de tijd voorbij vliegt voor me. November duurt al eeuwen voor mijn gevoel, omdat ik echt aan het aftellen ben. En ik weet dat ik niet moet gaan aftellen, want dat is zonde van de tijd die ik hier nog heb, maar net zoals ik in begin juli gewoon weg wilde, wil ik nu gewoon naar huis. Het wordt koud, iedereen praat al weken over kerst, de stad is versierd in de kerstsfeer. Alles duidt op kerst. En met kerst zou ik thuis zijn, dus mijn hoofd snapt het allemaal niet zo goed. Nog vier en een halve week, nog dertig dagen, nog veertien stage dagen, nog... Alle manieren van aftellen die er zijn, heb ik gevonden. 

Op de afdeling is een moeder ook al maanden aan het tellen. Haar baby is nu 40 weken. Vanaf de 20 weken echo, zeiden de dokters dat ze beter abortus kon plegen, omdat het kindje twee hartafwijkingen had en sowieso stil geboren zou worden. Elke week bij de gynaecoloog vocht ze voor nog een week uitstel. Dat heeft ze kunnen rekken tot 36 weken, toen werd het gevaarlijk en is de baby gehaald en zeiden de dokters dat ze het geen 24 uur vol zou houden. Maar 24 uur ging voorbij en de baby leefde nog. Elke dag vecht ze en haar moeder vecht met haar mee. Nu is ze 40 weken en 5 dagen en vorige week begonnen grote complicaties. Gisteren zeiden de dokters dat ze pijn had en dat was het enige waarvan mama had gezegd dat niet mocht gebeuren. Zodra ze pijn heeft, stoppen we de behandeling. Dus.. Vandaag heb ik een HeartSong opgenomen met baby en mama en geprobeerd een luisterend oor te bieden aan een moeder die precies weet hoeveel uren ze nog kan tellen. En ze telt al maanden. Als ze nou nog één week langer in de buik blijft, als ze nou een klein beetje gaat groeien... Toch kon ze alleen maar dankbaar zijn voor de tijd die haar dochter haar had gegeven. Elke dag was een dag meer dan was voorspeld. Maar alsnog veel te weinig. 

Aan de ene kant weet je dat deze baby het nooit kan redden. Aan de andere kant zijn er wel meer baby's die het echt niet gingen redden, die er nog steeds zijn. Ik zie baby's van 24 weken oud en 450 gram zwaar, in couveuses met meer draadjes en machines dan je voor mogelijk houdt in zo'n klein lijfje, die maanden later in een open bedje, zonder machines op een speentje liggen te zuigen. Er gebeuren echt wonderen. Baby's worden ouder, groter, zwaarder, sterker en stabieler. Maar niet altijd. Af en toe zijn ze te fragiel en te complex en kan de medische staf er alleen voor zorgen dat ze geen pijn hebben. En als dat niet meer kan, dan proberen we ze een zo goed mogelijk afscheid te geven. Morgen komen we met de familie en het team om 13 uur bij elkaar om deze baby van de machines af te halen en zal het niet lang duren tot ze overlijdt.

Voor deze moeder vloog november voorbij, maar was het ook een van de langste en belangrijkste maanden van haar leven. Dus ik tel mijn eigen dagen nog wel even door. Ik tel de kleine wonderen aan wie ik elke dag muziektherapie mag geven. Ik tel de centimeters en milliliters en grammen en procenten met de staf en de ouders mee. En verwonder mij over het deel dat ik mag uitmaken van hun tijd hier in de NICU en soms van hun tijd hier op aarde.