NED 3-1 USA

Zaterdagochtend om 09.45 uur ging ik mijn was doen in de wasserette een blok van mijn huis. Daar stond de tv aan op voetbal uiteraard. Nederland vs de VS. Er waren een paar mensen in de wasserette die met een half oog keken, want zo fanatiek zijn de Amerikanen niet met voetbal. Na tien minuten was de eerste goal en ik was behoorlijk strak aan het kijken, dus als vanzelf juichte ik bij het doelpunt. Dat vonden de mensen in de wasserette een raar gezicht, dus liet ik ze maar even weten: "I'm Dutch, so I'm allowed to cheer".

Mijn tijd hier in New York begint tegen het einde te lopen. Nog twee weken stage en dan nog wat opruimdagen en dan zit ik alweer in het vliegtuig naar huis, nou ja, naar Kopenhagen. En dan naar huis. Daarom leek het me tijd om te beginnen met het beantwoorden van de grote vraag: Hoe was het? Met in deze blog: de stage. Ik heb nu achttien weken stage gehad, en wat heb ik veel gezien, geleerd en gedaan. Baby's in alle vormen en maten. Kleine baby's, grote baby's, zieke baby's, baby's die het eigenlijk prima doen, maar nog even in de gaten moeten worden gehouden, Siamese baby's, baby's van een jaar die nog nooit hun broers en zussen hebben gezien, baby's van een paar dagen die nooit hun broers en zussen zullen zien. En ook alle vormen en maten ouders. Upper east side moms met rijke echtgenoten en altijd perfect in de make up en altijd wat te eisen, moeders zonder man, moeders die in daklozenopvangen wonen, moeders die niet wisten dat ze zwanger waren en hem peren zodra zijzelf ontslagen werden, streng Joods-Orthodoxe ouders, bezorgde ouders, bange ouders, dankbare ouders, lieve ouders, wanhopige ouders. Moeders die elke avond met ontzettend veel moeite hun baby's achterlaten. Moeders die eigenlijk niet durven komen, omdat het te veel pijn doet om te bonden met een baby die niet blijft leven. Maar ook altijd zo, zoveel vreugde als ze dan uiteindelijk wél naar huis mogen met baby. 

En dan de staf. Dokters, verpleegkundigen, artsen in opleiding. Allemaal met hun eigen achtergrond, ideeën over de baby's en opvoeding, manieren van werken en omgaan met anderen. De hiërarchie in het ziekenhuis is zeer aanwezig. Daar moest ik heel erg aan wennen. Dokters gaan niet voor je aan de kant op de gang. Dokters zeggen geen hallo. Dokters beantwoorden geen vragen van stagiaires. Dokters krijgen de computer als ze daarom vragen, ondanks dat jij daar net je rapportage zit te maken. Verpleegkundigen zijn 'tough cookies', zoals ze dat zeggen, maar als je ze voor je gewonnen hebt, zijn ze je beste maatjes. Dat duurt wel vier maand en het helpt als er nieuwer persoon komt dan jij, zodat ze die kunnen wantrouwen i.p.v. jou. Dat gebeurde toen twee andere stagiaires op de NICU kwamen half oktober, vanaf toen was ik ineens niet zo erg meer. Ik liep er immers al sinds augustus, dus toen konden ze mij wel hebben. 

En dan het werk. Elke baby, elke ouder, elke dag vereist een eigen aanpak. Ik weet 's ochtends alleen welk ziekenhuis ik naartoe ga en voor de rest vult de dag zich vanzelf in. Elke dag zie ik tussen de vijf en acht baby's, waarvan meestal de helft met ouders. Afhankelijk van of ze slapen, wakker zijn, huilen, een goeie dag hebben, een slechte dag hebben, operaties hebben gehad, etc. doe ik feeding, soothing, developmental of bonding support. En elke keer ben ik weer verrast en voldaan, als ik zie dat wat ik doe hen in het moment of soms voor langere tijd helpt om alles te ondergaan wat voor hun premature voetjes wordt gegooid. Elke dag is een dag met veel emoties bij baby's en ouders, maar soms ook bij mezelf. Er gebeuren heftige dingen, ouders moeten soms de meedogenloze beslissing maken om de zorg te stoppen. Baby's hebben het super zwaar door wat ze moeten doormaken en zien daarboven op soms een hele dag of langer hun moeder niet. Een baby die eigenlijk nog in de buik zou moeten zitten, zien zoeken en verlangen naar de comfort van hun moeder, oef... Dat breekt mijn hart, ook al ben ik zelf geen moeder. Dan het volgende kleintje dat ik therapie geef naar me zien lachen als ik begin te zingen, of die tien minuten kan focussen op de gitaar, of die stopt met huilen en wiens hartslag zakt naar ontspanning na dertig seconden Ocean disc, oef... Dat vult mijn hart met liefde voor die kleintjes, ook al ben ik niet hun moeder. Het is een niet te vergelijken plek om te werken. Een plek die vooral vervult is van hoop en wonderen. Elke dag is... alles... leven en dood. Donderdag is een ventje ontslagen die met 24 weken geboren is in mei, en nu eindelijk naar huis mocht. Dat is dezelfde leeftijd dat je nog zwangerschappen mag afbreken. 

Qua werkplek heeft de USA dus zeker een doelpunt gescoord. Doordat hier muziektherapie staat als een huis, hoefde ik mezelf en m'n vak niet te verkopen, maar kon ik vijf maanden focussen op het klinische werk. Ik heb me verdiept in de methodes en voel me kundig als muziektherapeut in de NICU. Maar zoals mijn grote broer ook al zei: Geen partij voor ons die USA. Voor elk pluspunt van New York, heeft Nederland er drie, te beginnen met water, brood en Liam.