Nieuwe woning, nieuwe kansen

Donderdag staat in mijn leven inmiddels ook wel bekend als verhuisdag. Ik ging op een donderdag naar New York, toen verhuisde ik op een donderdag van Astoria naar Harlem en afgelopen donderdag verhuisde ik m'n eigen heel rapjes weer terug naar Astoria. 

Naar hetzelfde huis? Nee, zeer zeker niet. Dan was ik liever in Harlem gebleven. Is verhuizen dan een hobby? Nee, ook dat niet, je hele hebben en houden in twee koffers proppen is namelijk een behoorlijke uitdaging. Waarom dan terug naar Queens? Omdat ik Harlem best wel leuk vond, maar Harlem vond mij niet zo leuk. Harlem is echt een prachtige wijk qua architectuur en historie. Er zijn ontzettend veel mooie kerken en veelzijdig versierde gebouwen. Het probleem is alleen dat er gentrificatie optreed. Poah, als meneer van Oosten dit leest, zou hij me toch een potje trots zijn. In alle eerlijkheid: Betsy heeft me dit verhaal verteld en ik was compleet vergeten wat gentrificatie betekende. Maar toen ze het zei hoorde ik meneer van Oosten het zo weer zeggen tijdens de aardrijkskunde les: 'Jonge mensen, die verhuizen naar slechte wijken, waardoor de prijzen van de huizen omhoog gaan'. Dat is wat er gebeurt in Harlem. Columbia zit in Harlem, een goede universiteit, dus veel witte studenten gaan in Harlem wonen, omdat de huren laag zijn. Die witte mensen krijgen goede banen, en knappen hun huizen op, waardoor de omliggende huizen ook duurder worden. De zwarte mensen worden soms uit hun huizen gezet, omdat ze de huur niet meer kunnen betalen, soms wonen ze al generaties lang in die woningen. Dit hele verhaal brengt nogal wat vijandigheid met zich mee en daardoor werd ik niet altijd even vriendelijk aangesproken. Dit en corona zorgt ook voor veel daklozen, die vaak mentale problemen hebben en ook niet altijd even vriendelijk of soms té vriendelijk reageren. 

Al met al had ik constant stress als ik daar rondliep, wat deels een goede reden had, maar ook grotendeels komt omdat ik een boerentrien ben, die niet goed weet hoe ze daarmee om moet gaan. Andere jonge vrouwen werden ook lastig gevallen en die konden het prima handelen. Het maakt ook niet zoveel uit of het gegrond was of niet, ik voelde me zeer onprettig en dus zocht ik een nieuw huisje op Sarahs Facebook. Dit alles had ik besloten op dinsdag, op donderdag vond ik een passend plekje in Astoria, waar ik op zondag even ben gaan kijken en de donderdag erna ben ingetrokken. Snel geregeld, niet? Nu woon ik in een driekamer appartement met twee huisgenootjes en de lelijkste hond die er bestaat. 

Ik ben erg opgelucht dat ik hiervoor gekozen heb, na wat aandringen van Sarah. Ik zei steeds dat ik het nog maar X aantal weken moest volhouden, en dat het wel meeviel en dat het in m'n hoofd zat. Sarah zei dat ik niet moest willen dat m'n herinneringen aan de laatste drie maanden New York zo'n negatieve ondertoon hadden en dat we i.i.g. even konden kijken of er iets te vinden was. Daar had ze helemaal gelijk in en nu kan ik nog zes weken zonder achterom kijken over straat. Of denken dat ik ergens niet mee naartoe kan, omdat ik niet in het donker over straat wil. 

En zo is m'n perspectief in een paar weken ook wel weer omgeslagen. Ik heb best wel zin om naar huis te gaan en dacht dat ik NY niet zo ging missen, maar vandaag ging ik van werk naar huis en zat ik in de achterste coupé van de metro. Toen we onder de East River door in Queens uitkwamen en de metro bovengronds kwam, zag ik in een bocht de voorkant van de trein tussen de glazen wolkenkrabbers doorrijden, die een zacht roze lucht weerkaatsten terwijl de zon onderging. Ja, dat ga ik dan ook wel weer missen straks... in januari... als ik in de vieze regen door Duitsland naar Klazienaveen rijd... Ach ja, daar vinden we dan ook wel weer iets moois. Maar niet in Duitsland, bluh.