De LACMM en de LLSMBKP

Mocht iemand van jullie in Drenthe hebben rondgelopen de afgelopen twee weken en gedacht hebben: 'Goh, wat is het hier toch rustig.' Dan heb je helemaal gelijk gehad, want half Drenthe liep op Times Square. Lotte, Linda, Sanne, mama, Bart, Kim en tante Pia waren op bezoek in New York. Lotte, Linda en Sanne sliepen in mijn huis en mama en haar squad hadden een hotel in Manhattan.

Ja, en waar schrijf je dan over he? Alles wat we hebben gedaan? Kan, kan... Hoe ik me voel nu iedereen weer weg is? Kan ook, ja. Iets over stage? Kan allemaal. Voelt allemaal een beetje te groot en te vaag voor een blogpost. Het was ontzettend fijn om mensen van thuis hier te hebben en vooral om mama weer te zien. Maar om eerlijk te zijn, in twee weken zeven mensen in de stad, maar ook vier dagen in de week werken en het belangrijkste event van het jaar voor de LACMM, was ook behoorlijk druk en veel. Gelukkig was de groep niet van mij afhankelijk en is er wel wat te doen in New York ;) Er gebeurde voor mijn gevoel heel veel belangrijke dingen tegelijk. Aan de ene kant thuis-dingen, m'n beste vriendinnetjes en m'n familie kwamen, wat super belangrijk en bijzonder is. Aan de andere kant hadden we afgelopen maandag het gala waar de voorbereidingen al maanden voor bezig zijn en waar de laatste paar weken in het teken van stonden op het werk. 

Ik denk dat het thuisfront heel goed kan vertellen hoe het was in New York, wat ze allemaal gedaan hebben en wat ze ervan vonden. Ik ga iets vertellen over dat gala. Ons muziektherapie departement bestaat en functioneert van fondsen en giften. Die krijgen we via sponsoren, onderzoeksbeurzen en weet ik het hoe Joanne aan al dat geld komt. Geld binnenhalen is i.i.g. een van de belangrijkste dingen die er moet gebeuren en van het ziekenhuis krijgen ze niet heel veel. Dit is een taak die altijd doorgaat en waar Joanne elke dag mee bezig is. Het gala is een jaarlijkse fundraiser (maar zo noemen we het niet), met als doel zoveel mogelijk geld ophalen voor de LACMM. Ik ben nog nooit naar zoiets geweest, maar het was precies zoals in de film. Het was in een oude synagoge, prachtige locatie, aangekleed met mooie tafels en stoelen in het midden, een podium aan de voorkant met de beste muzikanten die ze konden vinden. Aan de ene zijkant was een 'silent auction' met allerlei gedoneerde spullen en uitjes. Aan de andere kant was een buffet met Louis Armstrongs favoriete eten en een open bar (huts). Vanaf half zes druppelden ongeveer honderd mensen binnen die ingecheckt werden door drie mooie vrouwen en vervolgens aan het tafeltje konden gaan zitten, passend bij hoeveel entree ze hadden betaald. En wat voor mensen, mannen met te jonge vrouwen, vrouwen met opgespoten gezichten, in ieder geval mensen die overduidelijk geld hadden. Het eerste uur was voor cocktails en hier heb ik me uitstekend gedragen. Ik heb gesproken met allemaal belangrijke en invloedrijke mensen en elke keer gaf ik hetzelfde verhaal, over hoe belangrijk dit departement is voor muziektherapie-land, hoe goed Joannes onderzoek is, hoe bijzonder het voor mij is om hier te zijn, hoe fantastisch New York is, hoe leuk het was die mensen te ontmoeten en blablablablabla. Ik voelde me net een actrice. Naast de silent auction was er ook een paddle raise auction, waarbij mensen met hun bordje geld konden doneren voor bepaalde onderzoeken of spullen die het departement nodig had. 'Wie biedt op Muziektherapie bij chemotherapie? Wie wil geld doneren voor onderzoek voor de kleine NICU baby's? Wie wil patiënten helpen tijdens...?'. Vul maar in. En daar werd ook behoorlijk op geboden. Toen kon ik bij mensen langsgaan om hun creditcard informatie te halen, en dat zijn geen plastic kaartjes van de Rabobank hoor. Nee, dat zijn zware, platina kaarten van fancypants banken, die ik zonder blikken of blozen in m'n handen gedrukt kreeg. De rest van de avond hebben we vooral veel lol gemaakt en gelachen om de overdrevenheid van de Amerikaanse speeches ('We're building a one-hundred-fifteen-million dollar building for the...'). Ik heb best wel bekende artiesten ontmoet en als hoogtepuntje Barbara Wheeler, een ontzettend belangrijke muziektherapeut, wiens boeken wij op school ook gebruiken. Lekker ge(net)werkt, pik. 

Voor mij was het vooral leuk en grappig en overdreven en eigenlijk ook wel heel vet. Voor Joanne en de rest van de staf, is het echt ontzettend hard werken geweest de afgelopen maanden. Maar het heeft wel z'n werk gedaan, want er is ontzettend veel geld opgehaald en er gingen de hele week mailtjes rond met uitingen van dankbaarheid. Iedereen is blij dat het erop zit en hopelijk brengt het weer wat rust in de tent. Want eerlijk, een aantal mensen waren niet te gebruiken de laatste weken, jeez.

De rest van de week probeerde ik een beetje lol te hebben met alle Drenthen om me heen, die woensdag met z'n allen weer naar Amsterdam hobbelden. Dus mocht je dit weekend denken: 'Jemig, ik word niet goed, wat een pleuris drukte hier in Emmen'. Jep, everybody's coming back.

Nou ja... bijna iedereen. Maar gaan jullie maar vast, ik kom er zo aan.