A New York state of mind

Ik moet even mijn excuses maken aan New York, vind ik zelf. Ik heb het gevoel dat we compleet op de verkeerde voet begonnen zijn. NY schreeuwde naar mij met haar hitte, ik kotste over haar straten. Ik roep al vanaf het begin dat ik steden vreselijk vind, zij maakt altijd herrie en lawaai. Ik noemde haar natuur nep, zij komt aanzetten met kakkerlakken groter dan merels. Van beide kanten was het geen goede start. Nu is het bijna herfst, ben ik hier elf weken en we zijn allebei wat gekalmeerd. New York komt me nu tegemoet met heerlijk weer, 15 graden en vaak zon, soms regen. En ik heb me verdiept in de geschiedenis. Al met al, kennen we elkaar wat beter.

De controversie is zeker nog niet gestopt, maar gister kwamen we wel bij een punt waar we content zijn met hetzelfde. New York heeft mij namelijk Billy Joel gegeven en hij is mijn favoriete artiest en treed graag op in zijn geboortestad, waar hij nog steeds woont, New York. Zo ook gisteren. (Bereid je voor op fangirling) Billy Joel is voor mij de meest complete artiest die er is. Hij experimenteert in genres, gebruikt geschiedenis in teksten, beschrijft gevoelens alsof hij al driehonderd jaar leeft, is een uitmuntende pianist en ik hou van zijn stem. Het voelt alsof hij liedjes schrijft die rechtstreeks uit mijn hart komen. Zijn manier van schrijven doet me denken aan Davids manier van schrijven in zijn psalmen en daardoor lijkt hij ook op Billy Joel in mijn hoofd. Maar dan rossig. Dat terzijde. Ik dacht dat ik nooit naar een concert van hem zou kunnen, omdat hij niet vaak in Europa is en 73. Maar toen ging ik naar NY en hij staat bijna elke maand in Madison Square Garden, wat 20 minuten met de metro is vanaf mijn huis hier in Harlem. Dus het eerste wat ik gedaan heb toen ik in NY kwam is een ticket boeken voor Billy Joel. Dat was toen nog 80 dagen, maar gisteren was het zover!!!!!

En, oh, oh, oh, wat was dat fan-tas-tisch. De opening van het concert was zo simpel, maar zo effectief. De achtergrond muziek stopte en de lichten gingen uit. Paar seconden later, één klein drumriffje op de snare met ghostnotes als start van een ritme, er gingen een paar lichten aan. Billy Joel liep naar voren met gitaar, gaat voor de mic staan, zegt "One", waarop twintigduizend mensen in de maat reageren met: "two... One, two, three, Four!". Want dat is het intro van 'Matter of Trust'. En op de eerste tel van de volgende maat, BAM alle lichten aan, volle inzet van een band die staat als een kasteel, niet normaal. Wat een artiest is die man, ik had de hele avond wel willen filmen, elk nummer was geweldig en hij maakte grapjes, vroeg het publiek om de score van de Mets game, improviseerde op piano. Hij maakte ook een grapje over dat hij moest gaan staan van z'n management voor een bepaald nummer, hij zei: 'I feel like Mick Jagger', waarop de gitarist een nummer van the Stones inzette en hij die begon te zingen. Toen grapte hij: waarom deed je dat nou?! Dat lied is veel beter dan mijne, nu moet ik mijn domme liedje nog zingen... Nou, daar was niemand in het publiek het mee eens ;) Ik zou de hele dag naar hem kunnen luisteren en ik kan uren over hem praten, maar ik zal me gedragen. Echt, fantastisch. Zelfs zo fantastisch, dat ik mezelf niet kon helpen en meteen een ticket voor zijn show op 19 december heb gekocht. Een afscheidscadeautje voor mezelf.

Dat was de kers op de taart van een leuke week, omdat ik Arisja op bezoek had vanaf dinsdag. We hebben over de Brooklyn Bridge gelopen, een avond in een Ierse pub doorgebracht met lekkere cocktails, Arisja heeft musea bezocht en nog veel meer leuke dingen gedaan. Ook had ze allerlei cadeautjes voor me meegenomen van verschillende lieve mensen uit Nederland. Dat ontroerde me, want het is zo fijn om te merken dat ik gemist word op plekken waar ik graag ben en ik mis jullie ook. 

Toch werd gisteravond voor mij weer even bevestigd dat ik hier nog niet klaar ben. My Life van Billy Joel houdt me al een paar jaar op de been, omdat ik elke keer als ik denk: 'Man, ik trek dit niet meer', nu, maar ook vooral de afgelopen jaren en ik dan dat intro hoor, en de tekst, denk ik: 'Fuck ja, ik kan dit, watch me. Wat jij vindt, kan me letterlijk de kont roesten, JOE.' Nu in dit NY avontuur, spreekt de tekst me weer op nieuwe manieren aan. I don't need you to worry for me, 'cause I'm alright. I don't want you to tell me it's time to come home. Het is nog geen tijd om naar huis te gaan. I still belong, dat gevoel probeerde ik al te beschrijven in mijn vorige blog. Ik hoor er nog bij, ik hoor bij mijn mensen in Nederland, als in: ik doe mijn best om vanaf mijn kant nog bij jullie te horen. Nu met lieve berichtjes en cadeautjes en inside jokes, voelt het ook als een bevestiging: I still belong. Waar ik ook ben, ik mag er nog bijhoren. Maar voor nu, ben ik for the longest time, an uptown girl, in a New York state of mind. This is my life, it's a matter of trust, don't ask me why.

Goodnight, Saigon.