Hdp

Weken van opluchting waren dit. Het weer veranderde van 30 graden overdag en 22 graden 's nachts op 19 september, naar 17 graden overdag en 10 graden 's nachts op 20 september. Hoe dan?!?! Hoe kan dat, serieus, je zou denken dat de warmte van de ene dag de volgende dag nog blijft hangen, in ieder geval in de muren en de straten, aangezien alles beton is. Maar nee hoor, gewoon, BAM, 10 graden kouder. Bizar. Hoe dan ook, het gaf me zoveel lucht. De hitte was letterlijk en figuurlijk verstikkend. Maar ineens was het over en nu draag ik lange mouwen. Ongekend. Ik vind het heerlijk. EN!!!! Ik kon daardoor vandaag voor het eerst m'n mooiste dikke trui aan!! (Zie foto's)

Naast dat het weer veranderde, is mijn woning gisteren ook veranderd. Ik ben verhuisd van Queens naar Harlem, oftewel van de Italianen naar de Afro-Amerikanen. De weg naar stage is korter en ook makkelijker, dus hopelijk loop ik vanaf nu altijd de goede kant op. Het appartementje zit in een super New York achtige straat in een erg levendige buurt. Ik woon op de tweede verdieping met aan beide kanten ramen, een super groot, zacht bed met vier kussens, een klein, maar fijn keukentje en een leuke woonkamer. Er is zelfs een tweede slaapkamer voor al m'n bezoekers ;) Het is een heel groot verschil met de vorige plek en dat was de tweede opluchting deze weken. 

Het inpakken zorgde wel voor wat gemixte gevoelens. Mijn hoofd dacht: 'Inpakken? Gaan we naar huis? Gaan we naar huis? Gaan we naar huis? Huis? Huis? Huis? Huis! Huis! Huis! HUUUUIIISSSS!!!!' Nee, Riekje, rustig maar, we gaan naar Harlem. Is bijna je huis, want het is gesticht door Nederlandse boeren, maar er is nu geen boer meer te bekennen. Nou ja, we gingen dus niet naar huis. Wat soms wel even moeilijk is. Ik dacht er over na en het is gewoon raar om zo lang van huis te zijn. Op de uni hadden we een keer een vak dat ging over culturen en opvoeding, en daarin kwam de vraag: wat maakt wie je bent? aan bod. Een visie was, dat je sociale rollen bepalen wie je bent. En ik denk dat dat ook een groot deel van je 'zijn' opmaakt. Ik ben dochter, zus, tante, vriendin, zangeres, student, Drent, lomp, knap, oh wacht, dit loopt uit de hand. In ieder geval, met al die rollen komen ook handelingen, en omdat ik niet in de omgeving ben van de mensen die maken dat ik al die rollen ben, kan ik die niet uitvoeren. Dus ben ik ze dan wel? Het voelt alsof ik vijf maanden iemand anders ben, namelijk de internationale muziektherapie stagiaire. De enige handelingen die ik uitvoer op dit moment, passen bij die rol. Ik kon steeds niet goed de vinger leggen op wat ik nou echt mis, maar ik denk dat het grootste gedeelte die rollen zijn (en de rest het eten, heb me toch een potje zin in een kaassouflé, niet te doen). Het is heel moeilijk om van zo'n afstand een goede dochter, zus, tante, vriendin, etc. te zijn en ik vind het moeilijk dat ik daarin (voor m'n gevoel) te kort schiet. Daarbij, vind ik het heel erg leuk om al die rollen te zijn, dus ik mis alle mensen, taken en verantwoordelijkheden die daarbij horen.

Aan de andere kant vind ik mijn nieuwe rol als muziektherapeut ontzettend, maar echt ontzettend leuk. Ik krijg steeds meer een band met de verpleegkundigen, wat heel erg leuk is, ik hou van mijn baby's, ouders zijn (vaak) ontzettend lief. Ik heb antropologie altijd al heel erg interessant gevonden en het observeren van verschillende mensen en interacties. Ik ben dol op familiedagen, omdat ik dan in een hoekje kan gaan zitten en vijf minuten naar iedereen kan kijken en dan helemaal stuk ga om alles wat ik hoor en zie. Ik zou graag wat anekdotes delen, maar weet niet of al mijn neven en nichten dat zo leuk vinden. Oké, eentje dan. Ik zat dus in een hoekje bij ons Nieuwjaarsdagdiner van van der Zee. Ik ga zitten en kijk om me heen. Wouter was op een stoel gaan zitten waar Marianne vijf minuten daarvoor van was opgestaan en hij zit daar onschuldig te eten. Ze komt terug, gaat naast hem staan, kijkt hem aan... hij kijkt haar aan... zij kijkt hem aan... hij staat op en geeft haar plek weer terug. Zonder iets te zeggen. Alsof hij niet compleet passief agressief weggepest wordt. Ik kwam niet meer bij. Even later volg ik een gesprek tussen René en ome Jan, zegt René: '... ja, moej nagaon, die vent hef al hoogtevrees veur twee paar sokk'n...'. Ik weet dit nog, omdat ik het heb opgeschreven, zo grappig vond ik het. Misschien is het een 'daar had je bij moeten zijn' verhaal, dus als jullie denken: oké, dit is niet zo grappig als jij denkt, dan sorry.

In New York is dat bijna net zo leuk. Ik loop over de afdeling met m'n instrumenten en hoor vlagen van gesprekken van een zwarte verpleegkundige met dat heerlijke accent, daarna een telefoongesprek van een Orthodox Joodse moeder met haar man, daarna een Spaanse moeder die in het Spaans tegen haar baby kirt, dan twee Aziatische verpleegkundigen die even een onderonsje hebben in het Japans. Daar geniet ik echt van en ik ben dankbaar voor de taak die ik hier mag vervullen en elke keer nog verbaasd over hoe erg ik bij kan dragen aan het leven van de baby's en de ouders en de staf. Ik hoop heel hard dat ik dat voort mag zetten als ik terug in Nederland ben.

En daarmee komen we bij de derde opluchting: volgende week ben ik op de helft! Dan ben ik elf weken hier en heb ik nog elf weken te gaan. Oktober gaat voorbij vliegen, omdat ik ongeveer de hele maand bezoek heb en dan is het nog maar zeven weken en dan is het kerst. En zoals Evelien zei: dan is het ook zo weer pasen. 

Dus bij deze: vrolijk pasen en bewaar een zak pepernoten voor me, oké?

Ps. HDP staat voor Heerlie de Peerlie, credits naar Linda Kannegieter.