En toen was er weer één

Vorige week woensdag stapte ik met een klein grijnsje de bus uit aan het einde van de dag, want ik wist dat Davita in m'n huis zou zijn. Hoe gezellig dat er gewoon iemand van thuis een week op bezoek komt?! Met die gedachte deed ik de deur open en liep ik naar binnen. Ik hoorde niks, maar ik dacht: ze zit vast op de bank te wachten. Dus ik kijk om de hoek: lege bank. Ik loop door naar de slaapkamer en daar lag ze, op bed, uitgebreid te pitten. Dus ik tik haar aan, geen reactie. Ik zeg: 'Hey, wakker worden.' Geen reactie. Nou ja, ze wordt zo wel wakker, dus ik ging me eerst maar even omkleden, de afwas doen, wat dingen opruimen... Twintig minuten later zit ik op de bank, twee meter van haar af, krijg ik een appje: 'Shit, ik sliep, moet ik eten bestellen?'. Dus ik begon te lachen en zei hardop: 'Kerel, ik ben hier.' Nou allebei helemaal stuk natuurlijk en vier knuffels later zaten we al midden in een dom gesprek over niks. Heerlijk.

We hebben van alles gedaan. Davita is een paar dagen in haar eentje op pad geweest en al mijn vrije dagen hebben we samen wat gedaan. We zijn naar Times Square geweest, een Yankee wedstrijd, we hebben Thor ontmoet, veel gegeten, films gekeken, geklaagd over de hitte, geklaagd over vieze mannen, geklaagd over de hitte (zei ik dat al?). In ieder geval: super gezellig. Donderdagmiddag hebben we nog een laatste lunch gehad en toen zijn we naar het vliegveld gereisd en moest ik helaas weer alleen terug. Ik vind het echt heel bijzonder dat er mensen zijn die me achterna reizen om mij en de stad te zien en hoewel ik het super jammer vind dat Davita weer weggaat, hoef ik niet lang alleen te zijn: tante Diet en Evelien komen 13 september op bezoek!

Op stage heb ik eindelijk m'n ID badge gekregen, waardoor ik alleen op de NICU rond mag lopen en baby's mag behandelen. Het was net zo moeilijk als m'n visum. Ik heb in één week twee keer bloedgeprikt, twee vaccinaties gekregen, een zwangerschapstest én een drugstest gedaan, maar toen was ik medisch gezond verklaard (en niet zwanger, wat ik ze ook wel had kunnen vertellen, maar goed) en kon ik m'n badge ophalen. Vandaag ben ik beide NICU's op geweest en heb ik m'n eerste baby in slaap gekregen met de ocean disc, deze baby was met 23 weken geboren en toen woog ze 600 gram. Inmiddels is ze 38 weken en doet ze het hartstikke goed. Bij een andere baby heb ik samen met de verpleegkundige de hartslag opgenomen, zodat ik daar maandag een HeartSong van kan maken. Daarbij zetten we de Song of Kin, een belangrijk nummer voor ouders omgezet in een slaapliedje, onder de hartslag, zodat ouders toch een beetje bij de baby kunnen zijn, ook al zijn ze thuis of ergens anders. Het is een interventie die de band tussen vader, moeder en baby versterkt. Het leek mij een goed idee om dit ook andersom te doen: de hartslag van de moeder opnemen en daar de Song of Kin op zetten, zodat de baby daar naar kan luisteren als mama er niet is. Het team vond dat een goed idee, maar ze hadden het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik dat idee voor m'n scriptie ga gebruiken!

Al met al een super leuke week gehad met Davita en ook veel inspiratie gekregen op stage en nu echt voor het eerst gedaan waar ik al sinds muziektherapie jaar 1 mee bezig ben: muziektherapie geven op een NICU! En wat voor één.

(Lulla)Bye :)

Ha, snap je?