What a niet altijd zo wonderful world

Ik ga geen blog maken deze week. Misschien is het juist wel belangrijk. Ja, jammer. Ik heb geen zin om dit te delen. Mensen mogen dit best weten. Dit gaat niemand geen zak aan. Ugh.

Dat waren de gedachten deze week die ik had over m'n blog. En ik weet nog steeds niet wat ik er wel en niet in wil zetten. Het was een pittige week. Nadat Davita weer naar huis ging, voelde ik me best wel alleen, omdat het gewoon zo fijn was om (zo'n leuk) iemand om me heen te hebben en de dagen mee door te gaan. Dus zaterdag en zondag had ik best wel heimwee en ik voelde me somber. Zondagavond resulteerde dat in een soort halve paniekaanval, die de hele avond op en af aanhield. Het voelde een beetje als heel misselijk zijn, maar steeds net niet moeten overgeven. Maar dan met paniek. Op zo'n moment vind ik het heel lastig om iemand om hulp te vragen en hier is het nog lastiger, omdat het in NL zes uur later is, dus iedereen die ik ken slaapt. Ik weet dat sommige mensen speciaal voor mij hun telefoon op trillen hebben staan, zodat ik ook midden in de nacht kan bellen, maar ik kon me er niet toe zetten. Ik heb wel een berichtje gestuurd naar Sanne, zodat toch iemand ervan wist. Dit was de zwaarste dag tot nu toe en om eerlijk te zijn, de zwaarste dag in een heel lange tijd. Wat eigenlijk ook wel heel positief is, want twee jaar geleden had ik om de paar dagen zo'n dag en soms zelfs een week achter elkaar.

Maandag kwam ik op stage en had ik supervisie met Chris en hij vroeg naar m'n week en hoe het allemaal ging. En ik gaf antwoord, dat het allemaal goed ging, wat ik allemaal had gedaan, welke baby's ik had gezien, etc. en na elk antwoord vroeg hij: 'Okay, what else?'. Ik was niet helemaal zeker wat hij nou wilde horen, tot hij vroeg hoe m'n weekend was geweest, want, ja, toen stokte m'n rij van zelfverzekerde antwoorden en schoot ik vol. Tja, dat krijg je ervan als je met therapeuten werkt... Je komt nergens mee weg. Hij zei dat heimwee en persoonlijke situaties en gevoelens belangrijk zijn om te delen, omdat hij en de anderen, juist omdat ik zo ver van huis ben, er graag voor me willen zijn. Dat was erg fijn en geïnspireerd door dat gesprek heb ik geprobeerd om tegen meer mensen open te zijn over deze week. Misschien dat dat wel het zetje was om toch deze blog te schrijven.

Op stage gaat het echt heel goed en naar stage mogen in de ochtend is ook best wel een opluchting. Weekenden zijn soms gewoon pittig, omdat ik niet de ontspannende dingen van thuis heb. Vrijdagavond band, zaterdagochtend koffie drinken met mama, 's middags op Liam passen als Bart en Kim voetballen en daarna met z'n allen eten, afspreken met vriendinnen van thuisthuis in het weekend of met vriendinnen van Enschede doordeweeks. Dat is allemaal niet aan de orde nu. Het is af en toe facetimen met mensen thuis en verder ben ik alleen. Dat is het sociale aspect, maar dan heb je ook nog letterlijk alle dagelijkse dingen die hier anders zijn dan thuis, soms word ik er een beetje moedeloos van. En dat is oké. 

Bijkomend van de nare dagen en me nog steeds niet helemaal goed voelend, heb ik dinsdag een heel belangrijke les geleerd van een super dappere baby. Deze kreeg z'n tweede centrale lijn, omdat hij z'n eerste eruit getrokken had. Een centrale lijn is een naald van je pols (of lies) tot je hart, die geplaatst wordt voor allerlei medische redenen die ik allemaal nog niet weet. Het is een ontzettend pijnlijke procedure die je niet uit kunt leggen aan een baby van 32 weken. Ik hoorde hem schreeuwen vanaf de andere kant van de unit en liep er naartoe om te kijken of ik kon helpen. Nadat ik zei dat ik van muziektherapie was, zei de verpleegkundige: 'Oh, we would love you right now.' En dus ging ik met m'n Ocean disc bij de baby staan om te kijken of ik hem wat rustiger kon krijgen. Dit is zonder twijfel het meest shockerende wat ik ooit heb meegemaakt. Dat arme, arme kind schreeuwde z'n longen uit z'n lijf, omdat het zo'n pijn deed, maar liet zich vervolgens ook nog troosten door de mensen die hem zo'n pijn deden. Op een gegeven moment had ik de Ocean disc in m'n linker hand tegen m'n heup en m'n rechterhand in de couveuse om met m'n pink z'n speentje op zijn plek te houden en zijn handje om m'n wijsvinger gekruld, terwijl ik zijn huilen en pijn probeerde te verlichten met zingen en de Ocean disc geluiden.

Het was chaos. Maar het zette me wel aan het denken. Zo'n kleine baby, die op een plek ligt waar hij niet hoort te zijn, vecht voor z'n leven, slangetjes in z'n neus, keel en pols heeft, voor wie elke dag een trauma is. Zo'n baby denkt niet na over opgeven, hij denkt niet na over morgen, over volgende week of over een jaar. Zo'n baby leeft voor en in elk moment en is sterk in elk moment. Deze baby's doorstaan alles wat ze op hun bordje krijgen en vragen niemand 'waarom?'. Zo doen deze baby’s alles waar de schrijver van ‘Wat de toekomst brenge moge’ om bidt. En dat is iets waar ik graag een voorbeeld aan neem.

En dus, post ik soms leuke blogs, die goed geschreven zijn en een rode draad hebben waar mevrouw Visser trots op zou zijn. En soms veel te lange blogs over gejank en gevoelens, want juist in kwetsbaar zijn, ben je sterk. En als je je verdriet en angst en pijn laat zien, kun je je laten troosten door de mensen om je heen en verlicht het hopelijk iets van die gevoelens. Ik hoop dat ik dat mag blijven doen voor deze baby's, uit wiens kracht ik meer hoop haal dan ik troost geef aan hen en wie nu al wijzer zijn dan ik ooit zal zijn.

‘I hear babies cry, I watch them grow. They’ll learn much more, then I’ll ever know.’

Het wordt steeds begrijpelijker waarom het de Louis Armstrong center for music and medicine heet.

pff.