Klein, kleiner, kleinst

Er is een liedje van Tim Minchin dat heet: Not perfect. Hij begint dat liedje met vragen aan z’n publiek of ze ooit weleens het gevoel hebben gehad dat ze het kleinste poppetje zijn in een babushka pop. Het liedje gaat over perspectief, mildheid en gronden. Elk couplet gaat over een kleiner deel van z’n bestaan, eerst mijn wereld, dan mijn land, mijn huis, mijn lijf en uiteindelijk mijn geest.

In een stad als New York voel ik me zeker het kleinste poppetje in een babushka doll, want het is hier enorm. De stad is groot en de gebouwen in de stad zijn groot. Er zijn flats waar 6000 mensen wonen. Dat is een (niet eens zo heel) klein dorp. Het Mount Sinai ziekenhuis is zo groot dat het verschillende locaties heeft. En niet drie, maar wel twintig. De grootste is Mount Sinai Hospital, de bijnaam is East, die bestaat uit een heel blok, waardoor het uit verschillende gebouwen bestaat die niet op elke verdieping met elkaar verbinden. Dus soms moet om naar de goede plek te komen naar de ene verdieping, dan een doolhof naar een andere lift, om naar de lift te komen die naar de verdieping en plek gaat waar je heenwil. Nou, naar verwachting ging dat natuurlijk hartstikke mis. Laten we zeggen: ik maak m’n tienduizend stappen per dag zeker. Daar komt bovenop dat je soms op dezelfde dag naar verschillende locaties moet #drama.

Deze locatie heeft ook de grootste NICU, er liggen daar zestig baby’s. De afdeling heeft verschillende vleugels, waar ik ook in verdwaalde, dus het klein voelen stopt daar nog zeker niet. Tot je bij een couveuse komt, waar je de echte kleinste poppetjes in een babushka doll vindt. Dinsdag zag ik een kindje dat geboren is met 24 weken, ze maakte deel uit van een tweeling, maar bleef verdrietig genoeg alleen over. Dit kindje was nu 32 weken en had allerlei complicaties, maar ze deed het hartstikke goed. Hoe moeilijk moet dat zijn als moeder en vader, rouwen voor je ene baby en hoop moeten blijven houden voor de ander. En dan de impact die het overlijden van een tweelingzus heeft en gaat hebben op de baby die nog wel leeft. Ontzettend ingewikkeld. Bij zo’n bedje voelde ik me ineens weer een van de grootste babushka poppen. Dat is de impact van perspectief. En precies waar deze eerste twee weken over gaan: in- en uitzoomen op alle aspecten van de doelgroep, m’n positie als muziektherapeut/mens/student op de afdeling, maar ook in het team en nog breder in het ziekenhuis, maar ook buiten het ziekenhuis. Hoe gedraag je je als ziekenhuismedewerker in een land waar gezondheidszorg een drama is en het personeel niet overal positieve reacties krijgt. Zoveel te leren, aan aan te passen, m’n weg te vinden. Gronden kost zeker tijd en al helemaal op zoveel verschillende verdiepingen. M’n hoofd voelt soms net zo groot als East, waar Nederlands en Engels, groot en klein, me competent en dom voelen en honderd andere meningen en observaties naast elkaar bestaan. Ik heb veel sessies geobserveerd deze week, maar ook m’n eerste (korte) EMT sessie gegeven! Toch een kleine mijlpaal. EMT staat voor Environmental Music Therapy en ik ga dit zeker nog een keer verder uitleggen, want het is een fantastische methode, maar dat verdient zijn eigen blog ;)

Ik heb Not Perfect altijd al een tof nummer gevonden en voor mij ging het altijd vooral over de mildheid. Deze weken heb ik meer de eenheid en wederkerigheid ervaren van alle verschillende lagen die Minchin in het nummer beschrijft. Ik ben nu van mening dat misschien iedereen wel elke babushka pop is en soms zelfs allemaal op hetzelfde moment.