Het halve werk is een goed begin?

Ik heb altijd al een hekel gehad aan beginnen. Ik haat opstaan. Ik heb niks met nieuwe mensen. Ik ben altijd (te) laat met het inleveren van schoolopdrachten. Ik vond het moeilijk om naar Groningen te gaan voor m'n studie. Ik vond het vreselijk om naar Enschede te gaan voor m'n studie. De eerste dag van elke stage die ik gelopen heb vond ik ruk. Dat gevoel dat je geen idee hebt wat er gaat gebeuren, wie je gaat ontmoeten, wat je kunt verwachten, kortom de angst voor het onbekende, is iets waar ik goed bekend mee ben en niks aan vind. M'n copingstrategie is grotendeels: niet over nadenken. Dus ik was niet echt nerveus voor naar New York gaan, want ik maakte me alleen maar druk om de eerstvolgende stap in het proces. 

Maandagochtend was een pittige start, maar op stage werd ik heel fijn opgevangen door een van m'n begeleiders (Kristen). Deze week stond vooral in het teken van een brede oriëntatie. Ik heb de verschillende takken van de Louis Armstrong Center of Music and Medicine gezien. Er zijn zeven muziektherapeuten die de kern vormen van LACMM. Zij hebben allemaal verschillende afdelingen waar ze het grootste deel van hun tijd werken: radiologie-oncologie, kinderafdeling, NICU, psychiatrie, IC's, etc. Andere losse verwijzingen worden opgevangen door degene die er tijd voor heeft. Ze moeten dus erg flexibel werken en hebben grote afdelingen onder hun hoede. Naast het klinische werk hebben ze ook de kliniek waar patiënten van buiten het ziekenhuis komen en doen ze verschillende grote onderzoeken. Het werk is dus erg divers en ingewikkeld. In september komen er elk jaar 10-14 stagiaires die onderverdeeld worden over al die afdelingen. Volgende week krijg ik meer een specifieke oriëntatie op de NICU en die week daarna ga ik beginnen met het zien van patiënten. Ik heb vier lange, intensieve, informatieve dagen gehad, maar het was super interessant. De collega's zijn heel leuk en behulpzaam en hebben zoveel kennis. Ik weet zeker dat ik hier super veel kan leren en daar heb ik veel zin in.

Oké, dus dat was het belangrijke gedeelte. Nu even over maandag. Waarom was maandag pittig? Ik ging vroeg in de ochtend weg, dus ik dacht dat ik wel naar de metro kon wandelen. M'n lichaam dacht daar echter anders over. Het is al een paar weken gewoon echt heel warm en, omdat ik geen airco heb, moet m'n lijf best wel hard werken om de temperatuur een beetje normaal te houden. Daar heb ik het niet helemaal genoeg credits voor gegeven en ik heb niet goed ingeschat hoeveel energie dat nou echt kost. Dus ik ging wandelen en toen ik bijna bij de metro was werd ik een beetje duizelig en misselijk en liep ik even een restaurantje in. Ik vroeg of ik even de wc mocht gebruiken en heb daar ff m'n maaginhoud geleegd. Die zat gelukkig niet heel vol, maar het is niet hoe je je dag wil beginnen. Ik was vorige week ook al niet helemaal fit en toen zei ik nog tegen mezelf: je gaat nog een keer kotsen deze weken Joriek. Nou, ik had gelijk. Ik heb een poosje in dat restaurant gezeten om te kijken of m'n buik weer wat tot rust zou komen. Ik had m'n stagebegeleider al geappt dat ik wat later zou zijn als het me nog zou lukken om te komen. Na twintig minuten en na mama gebeld te hebben dacht ik, oké dit is belachelijk, ik ga naar huis, ik ben ziek. Toen liep ik naar buiten en een oude man hield de deur voor me open en na mijn bedankje zei hij: 'No problem, miss, you need to go to work, I don't.' En toen dacht ik: weet je wat, je hebt gelijk. Dus ben ik toch maar verder gelopen naar de metro en kwam ik vijf minuten te laat aan op stage. Daar moest ik natuurlijk meteen huilen, nadat Kristen vroeg hoe het met me ging. Maar de hele dag in de airco zitten deed m'n lichaam eigenlijk wel heel erg goed, dus ik voelde me de rest van de dag wel redelijk oké. Alsnog: one hell of a first day...

Beginnen is dus overduidelijk niet mijn ding. Maar als ik eenmaal m'n draai gevonden heb en weet wat ik doe, dan voel ik me goed en vind ik het leuk en ben ik goed in wat ik doe. Daar gaan we dan maar voor vanaf nu.

Ciao.