Welcome to the United States of America

Voordat ik wegging heb ik heeeeeel veel gekletst over New York met iedereen die ik ken die er geweest is. Mijn neef gaf aan dat het precies zo was als in de film: de eettentjes, de straten, de mensen en dat als je aankwam, ze ook écht je paspoort stempelen en zeggen: 'Welcome to the United States of America'. Ik was heel benieuwd hoe ik dat allemaal zou vinden.

Donderdag om 4.30 uur zaten mama en ik in de auto naar Schiphol. Daar ging alles super soepel (ondanks alle nachtmerrie verhalen), lange rijen, maar alles liep prima door, dus ik was ruim op tijd bij de gate. Mijn vlucht ging om 10.25 uur naar Kopenhagen, maar deze had een uur vertraging, waardoor ik m'n aansluiting miste naar New York. Geen punt, ik dacht: lekker nachtje Kopenhagen, en dan morgen door naar New York. Maar een medewerker gaf me een vlucht naar Chicago waardoor ik vandaag nog in New York zou komen, nou super! In Kopenhagen dus een nieuwe vlucht geboekt naar Chicago om 15.40 uur, dan een overstap naar New York, dan was ik om 23.00 uur lokale tijd in New York (dus om 05.00 uur Nederlandse tijd). Prima, doen we dat. De vlucht naar Chicago duurde al negen uur, maar had ook nog een halfuur vertraging, waardoor ik m'n overstap miste naar New York. Oké, dus nu was het voor mijn lijf twee uur 's nachts, ik was moe en had inmiddels behoorlijk gehad. Kan ik nog naar huis? Nee, Joriek, dat is letterlijk geen optie. Oké, dan maar door. In Chicago moest ik door de paspoortcheck. Nou, die waren niet aardig, lieten me super lang wachten, snapten niet wat ik hier kwam doen en heetten me ook niet welkom. M'n humeur stond inmiddels op standje tranen inhouden. In de rij voor de douane naar New York maakten de mede passagiers me wel weer aan het lachen gelukkig*. Nieuwe vlucht geboekt naar New York, deze vlucht had een uur vertraging, wat ervoor zorgde dat ik om 01.00 uur lokale tijd (07.00 uur Nederlandse tijd) in New York was. Paspoort controle gehad. Toen was ik m'n koffer kwijt, na een uur had ik die terug, mede dankzij m'n AirTag (duizendmaal dank aan Elies). Nou, dit was niet zoals gepland, dat snappen jullie. Dus daar sta je dan, in m'n uppie, met twee koffers, geen energie, iedereen ver weg, maar de tranen dichtbij op een vliegveld in New York. En nu? Oja, taxi. Oké, dat ook gefixt. En toen toch eindelijk, ik stapte uit en pakte m'n koffers aan. De meneer liep weer richting z'n taxi, maar draaide zich om en zei: 'Oh by the way, welcome to the United States of America.'. Tnx man, I needed that. 

Trusten allemaal.

* Even een uitstapje: Amerikanen zijn super direct en komen streng over, maar ze pakken je vragen aan alsof ze voor je door het vuur gaan. Er was een mevrouw in de rij haar koffer kwijt en ze was erg paniekerig tegen een vliegveldmedewerker mevrouw aan het praten over haar koffer. Deze medewerker antwoordde haar best wel kort en streng en ik dacht: jeetje als iemand zo tegen mij zou praten zou ik gaan huilen. Even later kwam ze echter terug en riep ze: 'Isabella! I got your suitcase, you're gonna go board your plane, you're gonna get out and you have your case!'. Waarop Isabella huilend antwoordde: 'O, my God, you are literally my hero, thank you soooo much.' En ze liep weg. De medewerker liep ook weg, maar niet voordat ze riep: I LOVE MY JOB. Vanaf toen hadden de Amerikanen mijn vertrouwen.